Kosierz

Kościół p.w. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny

Kościół pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Kosierzu.
Kościół zbudowany w XIII stuleciu, gotycki, murowany z kamienia polnego. W swojej historii kilkakrotnie przebudowywany: w XV wieku, 1693 roku (wieża) i w wieku XIX (przekształcenie otworów okiennych). Od strony zachodniej góruje drewniana wieża, którą wieńczy namiotowy daszek.

• Tekst pochodzi ze strony Dąbie.

Epitafia barokowe

Barokowe epitafia Siegesmunda von Unruh oraz Egona von Kottwitz i jego żony Nory.

Epitafium Siegesmunda von Unruh † 1763

Barokowe epitafium poświęcone Siegesmundowi E#rykowi Carlowi von Unruh, synowi Melichiora Siegesmunda von Unruh oraz Sophie Helene-Christine zd. von Kettwig, zmarłemu 31 marca 1763 roku po przeżyciu 18 lat 4 miesięcy 2 tygodni i 4 dni.

Epitafium Egona von Kottwitz oraz jego żony Nory

Barokowe epitafium poświęcone Egonowi von Kottwitz, kapitanowi korwety, urodzonemu 3 kwietnia 1875 roku a zmarłemu 28 lutego 1937 roku oraz jego żonie Norze von Kottwitz zd. von Bolschwing, urodzonej 9 kwietnia 1884 roku. Data śmierci nie jest podana w inskrypcji. U góry znajdują się dwa herby, jeden rodziny von Kotwitz a drugi rodziny von Bolschwing.

Pałac

Rezydencja zlokalizowana jest w centralnej części miejscowości Kosierz. Od północy do pałacu przylega park, zamknięty po wschodniej stronie aleją bukową. Natomiast, po stronie wschodniej znajdują się budynki gospodarcze, skupione przy trzech bokach prostokątnego dziedzińca. W bezpośrednim sąsiedztwie rezydencji znajduje się kościół o średniowiecznej metryce. Najstarsza wzmianka o posiadłości ziemskiej w Kosierzu pochodzi z 1305 roku, kiedy wraz z innymi miejscowościami wymieniana została w kontekście czynszu, jaki parafia płaciła kurii wrocławskiej. Dobra rycerskie Kosierz należały wówczas do rodu von Rechenberg. Późniejsze przekazy wymieniają kolejnych właścicieli majątku w Kosierzu, którymi m.in. byli Kaspar Rabenaw z Tarne, bracia Christoph Melchior i Hans Kottwitz, Nickel Rabenow, bracia Siegmunt, Franze i Christoph von Rothenburg z Nietkowa. Jednakże siedziby właścicieli, rezydujących w innych posiadłościach, nie było tutaj aż do końca XVII wieku. Budowę pałacu rozpoczął około 1700 roku Georg Sigmund von Knobelsdorff, który nabył Kosierz trzy lata wcześniej. W 1854 roku, kolejni właściciele Kosiarza – von Kottwitzowie, przeprowadzili remont rezydencji. Prace obejmowały częściową przebudowę piętra, wymianę dachu, zmieniono także wystrój architektoniczny elewacji. Ponadto, wprowadzono dodatkową klatkę schodową. Wówczas także wykonano parterową przybudówkę pomiędzy skrzydłami w partii frontowej budynku.
Mimo tej przebudowy, pałac zachował cechy stylowe baroku. Założony jest na planie litery „U”. Dwukondygnacyjny budynek nakryty jest dachem dwuspadowym w partii środkowej i trzyspadowym nad skrzydłami. Fasada pałacu jest wieloplanowa. Pierwszy plan tworzą trzyosiowe skrzydła boczne z balkonami w osiach środkowych. Drugi plan to parterowa przybudówka, poprzedzona schodami na całej szerokości, mieszcząca wejście główne, zamknięte łukiem półokrągłym. Dalszy plan stanowi taras mieszczący się nad przybudówką oraz druga kondygnacja korpusu głównego budynku, widoczna w głębi. Nad wejściem znajdują się kartusze herbowe ostatniego właściciela pałacu i jego małżonki – Egona von Kottwitz i Nory von Bolschwing. Pozostałe elewacje są opracowane skromniej. Ich wystrój architektoniczny ograniczony został do zdwojonego gzymsu międzykondygnacyjnego oraz zwieńczenia otworów okiennych drugiej kondygnacji w formie wydatnych prostych naczółków.
Z pierwotnego wystroju wnętrza zachowały się sztukaterie, zdobiące wszystkie pomieszczenia przyziemia – oprócz kuchni i przesklepionego pomieszczenia w części południowej oraz jedno pomieszczenie na piętrze.
Po II wojnie światowej pałac był użytkowany przez PGR. W 1975 roku w budynku przeprowadzono gruntowny remont, polichromie i wystrój sztukatorski zostały poddane konserwacji. Po roku 1990, od kiedy przeszedł w ręce prywatne, pałac zaczął popadać w ruinę. Zmiany właścicieli utrudniaj jego właściwe zagospodarowanie i odbudowę.

Tekst: Maria Błażejewska

• Tekst pochodzi ze strony Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków